A Proposed Cycle Model for Spatial Solidarity and Its Unfillable Void

The categorization of buildings based on their form or function—in other words, architectural typology—could be defined as a literal way to comprehend the spaces where humans live as if in a cohesive progression. Despite the mainstream tendency to use canonical categories that account for every architectural feature, one of the most significant aspects of space antagonizes every fixed definition imposed upon it: the void of space that cannot be permanently filled by humans or reduced by mottos or concepts. Suggesting that the abyss of space, which can be seen more clearly in the broader period, necessitates temporal acts of solidarity, this paper focuses on the evoltions of symbiotic relationships among societal objects that play dramatically important roles in the appropriation and sustainability of built environments. Employing logical argumentation as its primary methodology, it leverages models and arguments from seemingly irrelevant disciplines such as literature, philosophy, and architecture. The proposed spatial cycle model, developed to illustrate bifurcations, obstructions, and several life cycles of a space, highlights the need for a temporal symbiotic model.

Binaların biçim veya işlevlerine göre kategorize edilmesi, diğer bir deyişle mimarlık tipolojisi, insanın içinde uyumlu bir ilerleme içerisindeymiş gibi yaşadığı mekânların bilgisini anlama ve kavramının düz anlamlı bir yol olarak tanımlanabilir. Mimarinin her uzanımına uyan kanonik kategorilere var etme gibi ana akım bir eğilim olsa bile, mekânın en önemli yönlerinden biri ona dayatılan her sabit tanımın karşısında durmasıdır. Bu, insanlar tarafından kalıcı olarak doldurulamayan, mottolar veya kavramlara indirgenemeyen doldurulamaz bir boşluktur. Makale, daha geniş bir zaman çerçevesinde daha net görülebilen boşluk uçurumunun, zamansal dayanışma eylemlerini gerektirdiğini öne sürmektedir. Yapılı çevrenin tahsis edilmesinde ve sürdürülebilirliğinde çarpıcı öneme sahip bir rolü olan toplumsal nesnelerin simbiyotik ilişkisi yoluyla gerçekleşen evrimlere odaklanmaktadır. Kullanılan birincil yöntem, edebiyat, felsefe ve mimarlık gibi görünüşte ilgisiz disiplinlerden gelen modelleri ve argümanların bir araya getirerek mekânsal bir öneri sunulmasını sağlayan mantıksal argümantasyondur. Bir mekânın ağaç gibi dallanmalarını, engellerini ve sahip olduğu farklı yaşam döngülerini göstermek için önerilen mekânsal döngü modeli, zamansal bir simbiyotik modele olan ihtiyacı göstermektedir.