De woning als massaproduct: Authenticiteit in naoorlogse woonwijken

Vanaf begin jaren zestig van de vorige eeuw werd de Nederlandse massawoningbouw gedomineerd door het modernisme, waarbinnen de wijkgedachte leidend was. Het Algemeen Uitbreidingsplan van Amsterdam uit 1935 diende in veel Nederlandse steden als inspiratiebron. Stadsuitbreidingen werden uitgevoerd binnen een hiërarchische opzet, waarbij elke wijk was gedacht als een opzichzelfstaand geheel met eigen voorzieningen en een strikte scheiding van functies. Rechtlijnige infrastructuur en brede groene gordels scheidden de woonwijken van hun omgeving. Tabula rasa was het uitgangspunt.

From the early 1960s Dutch mass housing was dominated by a modernism in which the neighbourhood concept held sway. Amsterdam’s 1935 General Extension Plan served as a source of inspiration in many cities. Urban extensions were carried out within a hierarchical set-up whereby each neighbourhood was conceived as a self-contained entity with its own amenities and a strict separation of functions. Rectilinear infrastructure and wide green belts separated housing estates from their surroundings. Tabula rasa was the basic principle.