Planning rond infrastructuur : Van theoretische modellen naar concrete toepassingen

Tot enkele jaren terug is bij de aanleg van grote infrastructurele projecten weinig aandacht geschonken aan het omliggende gebied. Bij de aanleg van nieuwe snelwegen werd geen rekening gehouden met de mogelijkheid om ook gelijk de ruimtelijke kwaliteit van het omliggende landschap of het stedelijk gebied te verhogen. Terwijl juist dit soort projecten ideaal lijkt voor een integrale aanpak. De omslag in het denken over de aanpak van dit soort projecten kwam bij de aanleg van de Noordelijke Randweg van Den Haag. Enkele decennia lang sleepte dit project zich voort. Op basis van eenzijdige verkeerskundige ontwerpen ontstond een bestuurlijke impasse. De omslag in het denken werd ingezet door een private partij met een gebiedsgericht ontwerp. Niet zonder slag of stoot kreeg dit ontwerp uiteindelijk voldoende medewerking vanuit de betrokken overheden (met name de gemeenten Den Haag, Voorburg en Rijkswaterstaat). De private partij wist het project te realiseren, door een gezamenlijk ontwerp voor weg en omgeving te maken en door beide opgaven financieel te koppelen. Dit project vormde de aanleiding voor een afstudeeronderzoek aan de TU Delft naar de werking van verschillende beleidsmethodieken. In deze studie zijn dezelfde opgaven rond ruimtelijke ontwikkeling en mobiliteit tussen Almere en Amsterdam benaderd via een Traditionele aanpak van Rijkswaterstaat, via Gebiedsgericht Beleid en via Creatieve Concurrentie. Dit artikel biedt een theoretische beoordeling van de beleidsmethodieken, zonder verder in te gaan op de diverse opgaven tussen Almere en Amsterdam. Eerst volgt een korte schets van de beleidsmethodieken. Dan volgt een toelichting op enkele hypotheses en conclusies uit het onderzoek. Het artikel sluit af met een recent voorbeeld van ontwikkelingsplanologie: het Wieringerrandmeer in de Kop van Noord-Holland.