Personal Rapid Transit, tussen voor en tegen

Personal Rapid Transit (PRT) is een volledig automatisch en individueel openbaar vervoersysteem zonder wachttijd en tussenstops, maar met lichte voertuigen met hoge snelheid op een lichte eigen baan. In dit artikel worden een aantal verkeerskundige aspecten van dergelijke systemen uitgewerkt, zoals de eigen baan, het halteren buiten de hoofd-rijbaan, de veiligheid, de capaciteit van baan en halte, en het aantal voertuigen met betrekking tot de betrouwbaarheid van het systeem. Vervolgens is nagegaan op welke wijze deze randvoorwaarden aanleiding kunnen zijn om het systeemconcept van Personal Rapid Transit aan te passen. De hoge kosten van de infrastructuur, afgezet tegen de te verwachten aantallen reizigers, kunnen voor PRT-systemen een zeer hoge drempel voor realisatie opwerpen. Capaciteit en halteafstanden zijn te vergelijken met die van de gewone bus. De verkeersveiligheid stelt strikte eisen aan de opvolgtijd, vooral bij de wissels bij de haltes: minder dan 15 s is niet rëeel. De bij PRT-concepten voorgestelde opvolgtijden van 2 s zijn niet te realiseren zonder deze verkeersveiligheid ernstig aan te tasten, maar daarmee ook de betrouwbaarheid van het systeem.